يه بارِ ديگه هم اين حال به من دست داده بود..
اون شب که گفتي نيام جشنواره..
البته نه به اين شدت..
يادمه فرداش که خبر جدايي مون رُ همه شنيدن
محمد اومد پيش من و گفت؛
آره.. مي دونم.. خيلي نامرديه..
دقيقاً مي دونم از کجا اين رُ شنيده بود.
و خوشحال بودم که گول خورده!!
واي خدا چه قدر من احمق م..
يادته همون شب ، شبي که گفتي نيا..
تنها جايي که مي تونستم بهش پناه ببرم
همين وبلاگ بود. اما چه فرقي مي کرد..
وقتي نتونم با خودم کنار بيام، دنيا دنيا ست..
و فقط نوشتم که:
باشه! نميام. نگران نباش.
سعي مي کنم فردا تا شعاع صد کيلومتري ش
سايه م نيفته.. و نمي افتاد. مطمئن بودم.
اما بعدش تو..
نمي دونم اسم اين کار رُ چي ميزارن..
از خود گذشتگي؟! ايثار..؟! فداکاري؟!
بزرگواري..؟! در هر حال، تو کوتاه اومدي
و جرياناتي رُ تحمل کردي.. به خاطر من.
نمي دونم، شايد اين بار من بايد چيزهايي رُ بپذيزم
نه به خاطر تو. بلکه به خاطر تو.
باشه. من مي پذيرم. ديگه نه حرف احمقانه" مي زنم
و نه هيچ چيز ديگه..
مگه تو غير از اين رُ بخواي..